Op jonge leeftijd raakte Nathan Groot (37) verslaafd. Eerst aan wiet, daarna aan gokken en later aan gokken én cocaïne. Inmiddels heeft hij zijn leven weer op orde. Een leven waarin er elke vrijdagmiddag een potje voetbal wordt gespeeld op de velden van het Alkmaarse Kolping Boys.
Hij kent geen enkele schroom zijn verhaal te vertellen, benadrukt Nathan. “Misschien dat anderen er wat van opsteken. Dat ze niet dezelfde fouten maken als ik. Problemen te lang voor je houden bijvoorbeeld. Dan wordt het heel moeilijk ze op te lossen.”
Nathans eigen verhaal begint bij wiet. “Als scholier begon ik net als de meeste van vrienden te blowen. Op een gegeven moment stopte ik niet meer. Blowde ik de hele dag door. Mijn middelbare school heb ik stoned doorlopen. Op mijn negentiende ben ik naar Australië gegaan. Negen maanden backpacken. Daar ging het beter. Wiet was veel te duur.”
Eenmaal terug in Nederland was Nathan meteen weer vaste klant van de coffeeshop. Maar onbezorgd blowen was er niet meer bij. “Ik kreeg paniekaanvallen. Heel heftig, ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht dat het de wiet was, maar toen ik ermee stopte gingen de angstklachten niet weg. Stel je voor, de hele dag door paniekaanvallen. Toen m’n ouders 25 jaar getrouwd waren, zat ik ’s ochtends op de bank. Ik durfde het huis niet uit. Ik kon niet meer, volledig uitgeput. Ik werkte toen bij een kaasfabriek van Campina en heb ziekgemeld. Na drie weken stuurde mijn moeder me naar de huisarts. Terwijl ik op de fiets zat belde ze de dokter. ‘Wat je die jongen ook zegt, hij moet weer aan het werk.’ Een paar dagen later fietste ik weer naar de fabriek.”
Op advies van de huisarts kwam Nathan bij een psycholoog terecht. “Maar al dat praten werkte niet. Later kwam ik bij de GGZ terecht. Daar kreeg ik medicijnen. Die werkten wel tegen paniekaanvallen.”
Helaas stak al snel een oude vijand de kop op: de verslaving. “Dit keer aan gokken. In die jaren heb ik alle Holland Casino’s van Nederland wel gezien. Stond ik weer aan de roulettetafel. Af en toe won ik wat, maar de week erop was ik het weer dubbel en dwars kwijt.” Hij kan er nu om lachen. “Ja, ik heb de staat destijds behoorlijk gespekt, maar een bedankje kon er nooit af.”
Het bleef niet bij gokken. Vrienden gebruikten cocaïne. Eerst liep Nathan er met een grote boog omheen, maar na één keer proberen ging hij voor de bijl. “Ik was meteen verslaafd. Mijn leven draaide om coke en gokken. Vier jaar lang. Door de week werkte ik als vrachtwagenchauffeur. Ik had een goed salaris, woonde bij mijn ouders en had nauwelijks kosten dus zo kon ik het betalen. In de weekenden ging ik los. Mijn ouders wisten van de gokverslaving. Van de coke wisten ze niet.”
Tot hij op zijn 27ste rock bottom raakte, zoals hij het zelf uitdrukt. Weer kwam hij het huis niet uit, kon hij niet werken en biechtte uiteindelijk zijn cokeverslaving op.
Alle twaalf stappen van de GGZ interventie om af te rekenen met verslaving heeft Nathan doorlopen, van het erkennen van de verslaving, het ontdekken van je zwakheden en tekortkomingen tot je ervaringen doorgeven aan anderen die het nodig hebben. Na de behandeling in de verslavingskliniek staat hij anders in het leven. Nog steeds werkt hij als vrachtwagenchauffeur, maar hij wil het liefst in de zorg aan de slag. Een jobcoach helpt hem de overstap te maken. “Ik heb zelf veel zorg gehad in de afgelopen, nu wil ik graag iets kunnen betekenen voor anderen, begrijp je.”
In diezelfde kliniek zag Nathan een folder van Life Goals liggen. “Mijn behandelaar zei meteen: doen, Nathan, lekker bewegen is goed voor je. Dus ben ik er op een vrijdagmiddag heengegaan. Je hoefde je niet aan te melden, ik zag meteen mensen die net als ik een rugzak hebben. Dat schept een band. Lekker voetballen, winnen is niet belangrijk, dat je meedoet is belangrijker. En toppers als begeleiders. Die jongens stellen iedereen op hun gemak. Toen ik begon was mijn conditie echt nul, nu is ie prima.”
Meedoen aan het Life Goals programma in Alkmaar heeft voor Nathan nog een ander voordeel: hij komt onder de mensen. “Ik heb last van depressies gehad. Als je niet oppast, zit je dan de hele dag thuis. Nu weet ik: elke vrijdagmiddag ga ik naar Kolping Boys. Lekker voetballen, beetje kletsen en lol maken. Als je dan weer naar huis gaat voel je je een stuk beter.”