Amsterdam, 1 februari 2019 – In plaats van te vechten in de kooi gebruikt Maatschappelijke Sportcoach Bas van den Muijsenberg (40) van Life Goals Amsterdam tegenwoordig de vechtsport als middel om kwetsbare jongeren te helpen. “Bij deze jongens kan ik mijn ervaring delen.”
De low kicks op het stootkussen verraden een geoefend vechtsporter. De jongeren moeten zich schrap zetten om niet om te vallen. De Syrische jongens die een kickboks-clinic volgen, kijken bewonderend toe als Bas trapt.
Emoties eruit slaan en trappen
Meestal houdt Bas als Maatschappelijke Sportcoach zelf de stootkussens vast. In Huis van de Wijk de Meeuw, het buurthuis van zorgorganisatie De Regenboog Groep in Amsterdam Noord, geeft hij wekelijks trainingen voor Life Goals Amsterdam. “Het zijn jongens en meiden die tussen wal en schip terecht zijn gekomen”, zoals hij het zelf zegt. “De meesten zijn verslaafd of verslaafd geweest en bezig met hun herstel. Deze training helpt daarbij. Je trapt en slaat de emoties eruit. Daarna voel je je goed, of in ieder geval beter dan toen je kwam.”
Als kickbokser stond Bas vele malen in de ring. In de laatste periode van zijn carrière maakte hij de overstap naar Mixed Marterial Arts op professioneel niveau in Amerika. Daar ging het gelijk om grote bedragen. Bas: “Ik heb veel verdiend, maar geld interesseerde me niet echt. Het was ook zo weer weg.”
Altijd weglopen voor emoties
In zijn eigen leven is vechtsport ook vaak een uitlaatklep geweest. “Ik ben altijd weggelopen voor mijn emoties, voor mijn verslaving, ik ben nooit de strijd aangegaan met mijn drang tot zelfvernietiging. Ik heb heftige dingen meegemaakt, hele heftige dingen, dan vluchtte ik in het knokken. Dat ging me goed af. De top halen was het probleem niet, aan de top blijven wel. Als ik had gewonnen, donderde ik vaak net zo hard weer naar beneden.”
Het dieptepunt bereikte hij in november 2016. Het was vrijdag de dertiende. Met een tas vol morfine sloot hij zich op in de badkamer van zijn broer. “Ik was vastbesloten er een einde aan te maken. Totdat ik ver weg mijn neefje hoorde: ‘Mam, wat doet oom Bas raar.’ Toen ben ik die badkamer uitgelopen. Dat was het moment dat ik besefte hulp nodig te hebben.”
“Ze pellen je af als een ui”
In de afkickkliniek waar hij zijn leven op orde wilde krijgen, leerde hij veel over zichzelf. “Ze pellen je af als een ui. Steeds wordt er weer een laag weggehaald. Tot je bij de kern komt. Alleen bij mij bleven ze maar pellen. Het leven gaat ook over keuzes maken, vind ik. Wat wil je? Wil je dood, de gevangenis in of ga iets doen met je leven? Iets waarin je hart ligt. Ik heb voor dat laatste gekozen.”
Eenmaal afgekickt kwam hij terecht bij de Regenboog Groep in Amsterdam, een vrijwilligersorganisatie die zich inzet voor kwetsbare mensen in de hoofdstad. “Ik heb toen een tijdje als personal trainer in een dure sportschool gewerkt”, zegt Bas, “maar veel liever werk ik met mensen die het moeilijk hebben gehad. Daarom ben ik blij met de trainingen voor Life Goals Amsterdam. Bij deze jongens kan ik mijn ervaring delen en de jongeren behoeden voor bepaalde keuzes. Er lopen zoveel mensen rond die beschadigd zijn. Hen helpen geeft mij de voldoening die ik zocht.”