AMSTERDAM, 18 september – Het ventje is amper twee maanden oud, misschien net een halve meter lang en zich volledig onbewust van de belangrijke rol die hij in zijn nog prille leventje heeft. Dat pasgeboren wereldburgertje is namelijk de onuitputtelijke energiebron voor Lorenzo Sambre, Nederlands international op de Homeless World Cup 2015.
Lorenzo Sambre glundert als ‘ie het over Rayano heeft, zijn pasgeboren zoontje. Een trotse vader noemt hij zichzelf. Een vader die er alles aan zal doen om dat kleine jochie alles te geven wat ‘ie nodig heeft en dat is geen loze belofte. Want al is hij pas 21 jaar, Lorrie – zoals hij op het Museumplein wordt genoemd – weet dat er altijd voor alles een oplossing is te vinden. Als je maar wilt en als je maar doorzet. “Ik heb hoog gestaan en ben ontzettend diep gevallen. Tegenslagen heb je altijd, maar ik heb geleerd daarmee om te gaan.” Die ongeëvenaarde drang om iets van zijn leven te maken, zorgt ervoor dat hij niet snel zal opgeven. Al gebeurde dat één keer bijna wel, jaren geleden in Amsterdam.
Een leuke baan bij Aktie Sport, goede cijfers op school en een veelbelovende voetbalcarrière in de A1 bij het Amsterdamse DWS. Lorrie had alles wel op de rails staan. Als hij terugkijkt, verdwijnt even de glans uit zijn ogen. “Door omstandigheden is dat toen volledig misgegaan. Ik stond plotseling op straat en had niemand om op terug te vallen. Ik moest weg uit Amsterdam, terug naar Rotterdam. Verloor mijn vrienden, moest stoppen met voetbal en was mijn baan kwijt.”
In een klap was alles, waar hij in zijn uppie al die jaren zo hard voor had geknokt, weg. “Ik had geen enkele motivatie meer en vroeg mezelf af waarom ik al die jaren zo veel moeite had gedaan om ergens te komen, terwijl het me uiteindelijk nergens bracht. Ik had totaal geen zin meer me nog ergens voor in te zetten. Ik heb 2,5 jaar niets gedaan, beetje op straat gehangen en ja, veel verkeerde dingen gedaan.” Maar juist op die straat ging de knop weer om. “Ik ging met jongens om, en niet allemaal slechte jongens hoor, die al wat ouder waren. Maar hun levensstijl paste totaal niet bij me. Het waren jongens van rond de 27 en ik had zoiets van ‘zo wil ik niet leven als ik 27 ben’. Ik wilde iets doen met mijn leven. Bouwen aan een toekomst om ooit een gezin te kunnen stichten. Dat is toch mooi, een gezin?”
De knop ging radicaal om. Lorrie meldde zich bij het Jongerenloket in Rotterdam, vertelde zijn verhaal en vroeg om steun om zijn leven weer op de rails te krijgen. “Vanaf dat moment is het alleen maar beter gegaan.”,gaat hij verder. Een instantie hielp hem met begeleid wonen en Lorrie vond daar opnieuw zijn grote passie: voetbal: “Via het voetbalteam van begeleid wonen kwam ik in de Dutch Street Cup terecht.”
En daar bleef het niet bij. Hij zat in de tram met zijn vriendin toen dat ene telefoontje kwam. Lorrie glundert weer: “Had ik plotseling Soufiane Touzani aan de lijn. Ik zei: ‘echt niet’. Hij zei ‘wel en je bent Nederlands international’. Ik zei nee, hij ja, ik nee en hij ja, ja… Het was echt bizar, maar hij was volgens mij wel blij met mijn reactie. Hij vroeg mijn maat en ik dacht alleen maar van ‘wow, ik mag Nederland vertegenwoordigen. Ik zit in Oranje’.”
En dus staat hij nu in Amsterdam, bij de Homeless World Cup 2015. Een lichte enkelblessure hield hem een aantal wedstrijden aan de kant, maar dat mag de pret niet drukken. Lorrie geniet met volle teugen. “Een geweldig evenement. Gezellig, sportief en totaal geen vijandigheid.” Lorrie is weer terug en hoe. Hij heeft zijn diploma, studeert nu datgene wat hij het liefste wil – sport en beweging – en woont weer op zichzelf. “Ik zie dit alles als een beloning voor alles wat ik heb gedaan, waarvoor ik heb geknokt.”
Maar de mooiste beloning ligt thuis op hem te wachten: Rayano. “Ik weet dat als het met mij slecht gaat, het ook met hem slecht gaat. En dat laat ik niet gebeuren.”
Tekst: Nol de Vries
Foto: Anita Milas/Paul Bence/Alex Walker