UTRECHT, 12 januari 2015 – Eigenlijk is het heel simpel. Het zijn de keuzes die je maakt, het zijn de vrienden die je kiest en het zijn de stappen die je zet. Remon, Mike en David-Lee – respectievelijk 21, 25 en 18 jaar – maakten die keuzes en hadden die vrienden. Oké, verkeerde keuzes soms en in sommige gevallen ook foute vrienden. Maar nu zijn ze van plan de stappen te maken die nodig zijn voor een hoopvolle toekomst door deel te nemen aan de FC Utrecht Trainee Cup.
Wijk bij Duurstede, Bunnik en Overvecht, de drie locaties waar de jongens zijn opgegroeid. Ze hebben een gemeenschappelijke passie en dat is FC Utrecht. Het is ook via of misschien wel dankzij de voetbalclub dat ze bij het project betrokken zijn geraakt. Een project dat door Stichting Life Goals is ontwikkeld en in samenwerking met FC Utrecht, de gemeente en het UWV wordt uitgevoerd om de jeugdwerkloosheid in de regio Utrecht terug te dringen. De jongens volgen daarvoor een intensief programma.
Voor Remon is het duidelijk. Een betere conditie, misschien een papiertje halen en er hopelijk een baan uitslepen. Dat zijn de doelstellingen die hij voor ogen heeft met zijn deelname aan het project, waarbij jongeren in negen maanden tijd door middel van sport, mentale begeleiding en workshops worden klaargestoomd voor een werkzame deelname aan de maatschappij. “Wanneer de knop omging? Toen ik vastzat. Toen kwam het besef dat het anders moet. Ik kan wel wat meer structuur in mijn leven hebben.”
Mike knikt instemmend. Een jongen met een voorliefde voor en voldoende kennis van ict. Een vakgebied, waarin je in deze tijd juist makkelijk een baan zou moeten kunnen vinden. “Ja, dat zou je denken”, reageert hij. “En ik ben de arbeidsmarkt ook opgegaan, Een marktje hier, een marktje daar, maar wat ze zoeken is iemand van 18 met veel ervaring. En ja, hoe kan je nu ervaring opdoen als je geen werk hebt. Het eindigde in veel thuiszitten. Met dit project kan ik mezelf, hoe zal ik het zeggen, wat beter organiseren.”
Wat een arbeidsverleden betreft, kan de 18-jarige David-Lee daarentegen terugkijken op een periode van ‘twaalf baantjes, dertien ongelukken’. Op z’n dertiende stapte hij al de arbeidsmarkt op. Hij was drie jaar automonteur, maar kreeg een zware balk op zijn schouders. Verruilde de garage voor een baan als matroos aan boord van een schip, waarbij hij bijna een ring- en wijsvinger kwijtraakte. De keuze om dan maar stratenmaker te worden liep eveneens bijna verkeerd af, toen hij fietsend op weg naar huis bewusteloos in de sloot belandde en wakker werd op de hartbewaking.
Het is niet alleen zijn arbeidsverleden dat Mike-Lee dwars zit. Valse aangiftes die door zijn ex werden gedaan brachten hem in aanraking met de politie. Met zijn thuissituatie is op zich niet extreem veel mis, al is de relatie met zijn zus – die hem constant pestte en kleineerde – verre van ideaal. “Wat ik wil is een tweede kans, mezelf bewijzen dat ik het wel kan. Nieuwe mensen leren kennen, mensen die respect hebben om wie je bent en wat je doet”, klinkt het daadkrachtig.
Het is nu Remon die instemmend knikt: “Je kunt hier jezelf zijn zonder dat je door anderen wordt veroordeeld. Het maakt niet uit wat je hebt gedaan. Ik heb heel veel baantjes gehad, maar ben er altijd op een lullige manier uitgegooid. Ik wil iets bereiken, dat papiertje halen. Dat is in het verleden nooit goed gebeurd, al zijn er wel wat dingetjes gebeurd, haha, maar die waren niet zo goed.”
Wat ze gemeen hebben, is dat ze in het verleden meer levenservaring en tegenslagen hebben gekend, dan menig veertiger die aan zijn eerste midlifecrisis begint. Alle drie dragen ze de last van het verleden met zich mee. De een zegt er veel van te hebben geleerd, dat hij er ook rijper door is geworden. De ander schudt dan duidelijk ontkennend zijn hoofd en ziet dat verleden als iets waar snel en resoluut een streep onder gezet moet worden om te bouwen aan een betere toekomst. En dat is iets wat ze alle drie van plan zijn.
Foto header v.l.n.r: David, Remon & Mike – door Lennaert Ruijnen