AMSTERDAM, 19 september – De voorlaatste dag van de Homeless World Cup heeft ze het even moeilijk. Het is fantastisch, dat wel, negen dagen lang een hele beleving en een onvergetelijke ervaring. Maar, ze mist nu toch wel het allerbelangrijkste in haar leven, haar dochter. Denise Staphorst, Nederlands international Homeless World Cup.
Het gaat goed nu. De laatste dag is aangebroken, morgen naar huis. Terug naar haar dochter, die ze nu zo langzamerhand wel erg mist. “Maar wat is dit een fantastisch evenement, negen dagen genieten”, zegt ze overtuigend. “In de aanloop hier naartoe hoorde ik al de verhalen en toen had ik al het idee ‘dit gaat helemaal te gek worden’. Aan de ene kant is het wel heel veel, maar aan de andere kant is het een ongelooflijke mooie beleving. Dat maak je nooit meer mee. Je komt mensen van over de hele wereld en alle bevolkingsgroepen tegen. Ik heb er veel vrienden bij gekregen hier. Een hoop mensen toegevoegd op Facebook.”
De normaliter vrij rustige Denise straalt als ze het over de Homeless World Cup heeft. Nu heeft ze weer eens een prachtige ervaring die ze in haar rugzak kan stoppen. Een zwaarbeladen rugzak, want de nu 44-jarige Denise heeft haar deel wel gehad. “Ik zat goed in de financiële problemen en werd samen met mijn dochter, die was vijf jaar oud toen, uit huis gezet. Het enige dat ik kon doen was naar het Leger des Heils gaan, waar ik drie weken in de crisisopvang heb gezeten en zeven maanden in de 24-uurs-opvang. Maar pas vanaf begeleid wonen ging het beter. Dat was het keerpunt op de weg terug naar zelfstandigheid.”
Denise heeft inmiddels de weg omhoog gevonden uit het diepe dal waar ze in verzeild was geraakt. Ze woont sinds twee jaar op zichzelf. Voetbal is nu haar uitlaatklep, anders dan tien haar geleden. Het lijkt bijna een grap, maar de doorgaans stille en rustige Denise heeft een tijd gekend, waarin ze extreem agressief kon zijn. “Je kunt bij mij heel erg ver gaan, het duurt heel lang om mijn grens te bereiken, maar als je die hebt gepasseerd kan ik erg, heel erg boos worden. Ik heb daar heel veel schade mee aangericht bij andere mensen en ze gekwetst. Dat wil ik niet meer.”
Haar boosheid en agressie reageert ze nu af op de bal op het voetbalveld. “Als ik boos ben, dan kan ik dat nu tijdens de training van me aftrappen. Sinds ik speel ben ik ook minder agressief. Voorheen liep ik in mijn boosheid vaak te malen. Dat is weg. Ik kan mijn boosheid en frustratie kwijt op het voetbalveld, alles nu veel beter een plek geven.”
Dat voetbal ontdekte ze via een vriendin, keepster bij Rotterdam, die haar een keer uitnodigde om eens te komen kijken. En ze viel met haar neus in de boter, want omdat het team een speelster miste werd Denise gevraagd in te vallen. “Maar ik had compleet verkeerde schoenen aan. Ik trapte geen bal. Maar omdat ze vonden dat ik talent had, werd ik gevraagd om terug te komen. En nu sta ik hier op de Homeless World Cup.”
Daar geniet ze van alles wat zich op het Museumplein afspeelt. De respectvolle onderlinge sfeer vindt ze grandioos. “Maar dat komt natuurlijk omdat iedereen een beetje in dezelfde situatie heeft gezeten. Iedereen hier heeft bagage en heeft het zelf meegemaakt. Het zijn allemaal mensen die een moeilijke en zware fase in hun leven hebben gekend. Dat schept een band.”
Maar het waren ook negen lange dagen en dat voelt ze nu. “Gisteren had ik mijn dag niet. Nu gaat het wel. Het is de laatste dag. Ik heb een fantastische tijd gehad. Maar nu naar huis. Morgen zie ik mijn dochter, die nu 15 is weer. Zij is het allerbelangrijkste voor me. Zij is mijn alles.”
Tekst: Nol de Vries