AMSTERDAM, 16 september – Een ster zonder sterallures maar wel stralend. Een gladgestreken visitekaartje van het Nederlands mannenteam; captain en teamoudste, maar ook één van de jongens. Keeper Jasper staat in de schijnwerpers. En logisch, want als er één het totaalplaatje van de Homeless World Cup weet te vertalen dan is hij het wel. Doelman Jasper Lamboo.
Hij trapte een balletje met Frank de Boer. Zat als een wereldster aan tafel bij Humberto Tan in RTL Late Night. Hij wordt snel naar voren geschoven, want hij praat nu eenmaal makkelijk en neemt geen blad voor de mond. Toch is het na het openingsweekeinde wel klaar. De staf van het Nederlandse team trekt zijn goalie even terug. De hectiek van de openingsdag met de massale media-aandacht en de euforische zegereeks van het Nederlands team de eerste twee dagen eisen hun tol. Ze zijn nog niet eens halverwege het toernooi, Jasper moet nog een paar dagen en voordat ‘ie volledig opgebrand instort wordt hij even in de luwte gezet.
Maar op de druilerige woensdagmiddag loopt Jasper als vanouds rond. Voornamelijk met een big smile op zijn gezicht, af en toe diep en serieus in gedachten. In het veld leidt, stuurt en coacht hij zij spelers. Hij baalt als hij naar de bal moet vissen, hij juicht als Nederland scoort. Ook buiten het veld vervult hij die functie. Langzaam maar zeker heeft hij een soort van vaderlijke rol gekregen. Ongetwijfeld heeft zijn leeftijd daartoe bijgedragen, maar ook zijn imposante gestalte en natuurlijke overwicht zullen daar debet aan zijn. “En toch ben ik en blijf ik mezelf”, zegt hij desgevraagd. “Ik speel geen rol. Maar misschien is dat ook wel de reden.”
Diezelfde woensdagmiddag begint voor hem ook het mediacircus weer. Terwijl zijn team zich afgezonderd voorbereid op het volgende duel, beklimt Jasper de trap van de Hospitality om zich daar te melden bij de inderhaast en provisorisch gebouwde BBC Radio-studio. Verslaggever Dan Walker ontvangt hem. “That’s the Raiksmuseum, isn’t it”, wijst hij naar het gebouw verderop en overhandigt Jasper ondertussen de koptelefoon met microfoon. “Uh, uhm, ja het Rijksmuseum ja”, klinkt het antwoord in onvervalst Nederlands. Mel Young, directeur Homeless World Cup, schuift eveneens aan. Er komt een aanwijzende vinger van de regisseur, ze zijn live.
“It’s daikloes and thoisloes, isn’t it”, richt Walker zich in eerste instantie tot Jasper. Die raakt wat in verwarring, maar komt al snel tot bezinning. “Oh dat bedoel je…, nee het is DAKLOOS en THUISLOOS.”verbetert de Dutch Goalie zijn Britse gastheer. Het gesprek vervolgt met de penalty, waarmee Mexico de Nederlanders een fractie eerder die dag wist te verslaan. Over wedstrijden, over Jasper’s verleden, maar bovenal toch ook over het toernooi, de sfeer en het onderlinge respect dat overheerst.” Voor een paar minuten is Jasper live over het complete Britse eiland (en online overal ter wereld) op één van de meest beroemde radiozenders te horen.
Our co-founder @melyoung53 talking to @mrdanwalker about the challenges and joys involved in the #HomelessWorldCup pic.twitter.com/lYBHo9yOdL
— Homeless World Cup (@homelesswrldcup) 16 september 2015
Jasper geniet met volle tuigen van alles, maar bovenal van het toernooi zelf: “Een prachtig mooi evenement. Multiculti, terwijl iedereen ontzettend respectvol met elkaar omgaat. Allemaal mensen met een eigen verhaal, maar allemaal mensen met hetzelfde gevoel. Ik heb donkere tijden meegemaakt en ben weer in het licht gekomen. Zo zijn er veel hier en dat verbroedert. Dat is het positieve van dit voetbaltoernooi.”
Een toernooi, waarin Nederland als een raket uit de startblokken schiet, de ene na de andere tegenstander aan de zegekar bindt. Tot dinsdagmiddag de Roemenen de oranje selecte met 3-6 even op de grond zetten. “Een onnodige nederlaag”, weet Jasper. “Iedereen roept maar dat ‘ie wereldkampioen wil worden, maar ik heb al gezegd dat wordt je niet zomaar. Niet alleen moet je daar wat voor doen, je moet er ook wat voor laten en dat vergeten sommigen wel eens. Tegen Roemenië ging het niet goed, er werd gescholden op alles en iedereen maar de schuld lag puur bij onszelf.”
Niet alleen kregen de mannen een pak slaag van de Roemenen, de technische staf deed daar dinsdagavond een schepje bovenop door de mannen eens hartgrondig toe te spreken. “En terecht”, oordeelt Jasper. Een dag later, die bewuste druilerige woensdag, zijn de mannen er weer: scherp, gefocust en klaar om de Mexicanen te pakken.
“We hebben het geprobeerd, zijn twee keer goed teruggekomen maar bij de penalty’s mocht het niet zo zijn”, is het korte verslag van de goalie. Het wil sowieso niet lukken met de Nederlandse penalty’s. Pas later in de middag, als Nederland zich tegen de stugge Polen terugvecht naar een 4-4 eindstand wordt die ban gebroken. De verplichte penalty na een gelijke stand wordt door Zahredinne verzilverd, de inzet van de Polen spat op de lat uiteen. “Eindelijk”, verzucht Jasper en dan relativerend: “Maar dat eerste doelpunt had ik eigenlijk gewoon moeten hebben…” Jasper is weer de oude!
Tekst: Nol de Vries