EDE, 15 augustus 2015 – ‘Tahak, oppassen’, galmt door het bos, gevolgd door een luidruchtig ‘…boom rechts…’. In het bosrijke terrein achter hotel Belmont in Lunteren bij Ede sluipt een geblinddoekte oranje polonaise door de bossen. De mannen en vrouwen die Nederland vanaf 12 september vertegenwoordigen op de Homeless World Cup in Amsterdam zijn er bezig met een trainingskamp. Het onderdeel: teambuilding.
Verbonden door middel van een groot touw dat op de schouders ligt en begeleid door de leden van de staf schuifelen de spelers en speelsters kriskras door het bos. Doel: elkaar (letterlijk) blindelings leren vertrouwen, overleggen en luisteren naar elkaar. Straks in het voetbalveld tegen bijvoorbeeld Brazilië of Duitsland moet dat ook.
Niet veel later komt dat meer tot zijn recht met frisbeeën. Eerst in de kring met één en later twee frisbees. ’Kijk naar wie je het best kunt gooien, roep de naam en gooi. Maar houd beide frisbees constant in de lucht en laat ze snel rondgaan.” Op het open stuk, omzoomd door bomen ontstaat een grote, vrolijke chaos. De sfeer zit er goed in, het enthousiasme overheerst en het fanatisme neemt toe.
Dat zet zich door als de groep in vieren wordt gesplitst en op twee kunstgrasveldjes een wedstrijdje frisbee gaan spelen. ‘Geef maar een bal, dan kunnen we voetballen’, roept Jennifer voor de wedstrijd begint. Een paar tellen later is ze een van de meest beweeglijke en fanatiekste in het veld. Toch zegt ze na afloop: “Ik vind voetballen leuker”.
Maar de teams ontwikkelen zich in razend tempo van een grote, kriskras door elkaar rennende bende in ploegen waarin positie wordt gekozen, wordt overlegd en wordt aangestuurd. Niemand houdt zich afzijdig. Op natuurlijke wijze eist iedereen de rol op die het best bij hem past.
En ja, iedereen vond het leuk en leerzaam. Begeleider Erik Timmerman van EighT wordt met applaus en een stevige handdruk bedankt voor zijn teambuildingtraining. Later op het terras ploft de helft moe maar zichtbaar voldaan neer bij de picknicktafels, de andere helft gaat zich binnen opfrissen. Wie op dat moment verlangt naar rust en stilte kan zich beter even afzonderen, zoals mannenbondscoach Soufiane doet door even verderop te gaan zitten om met zijn mobieltje bezig te zijn. Rond de tafel is het namelijk een groot ‘kippenhok’, waarin een aantal hennen en haantjes strijden om het hoogste woord.
Je vraagt je af of een ochtendje teambuilding wel nodig is geweest. Misschien was het sowieso wel handig voor de namen, want die zitten er nog niet hij iedereen even goed in. Maar verder komt de groep over als een hechte club enthousiaste sporters die er zin in hebben.
Damian, die bij de teambuildingonderdelen ook al een paar keer het voortouw nam, biedt aan om koffie te halen. Ook omdat ‘ie zelf ongelooflijk veel trek heeft in koffie. Keeper Jasper bietst een vloeitje bij Patricia en vrouwencoach Rene legt uit waarom hij zijn lange lokken van weleer heeft gemillimeterd. Moes hoort het aan, terwijl ze door haar eigen lange haren strijkt. Denise probeert Damien er vervolgens van te overtuigen dat Surinamers geen koffie maar thee drinken.
De groep klit samen alsof ze al jaren samen in de selectie zitten; er wordt gekletst, gegrapt en gelachen. De komst van Rox wordt aangekondigd met muziek, die uit haar mobieltje schalt en wat ze dus vaker doet getuige de herkenning bij de rest: ‘Aha, daar komt dj Rox weer met de muziek’, klinkt het uit verschillende hoeken. Ongetwijfeld zijn er – zoals in elke groep sporters – onderlinge irritaties, maar daar is op dat moment niets van te merken. Er hangt een vrolijke en ontspannen sfeer. Als dat zich straks vertaalt naar het WK, kan het eigenlijk niet meer mis gaan.
Tekst: Nol de Vries
Meer foto’s: Facebook
Dank aan Erik Timmerman van EighT Trainingen