ALGEMEEN DAGBLAD, 27 april 2015 – Tweehonderd dakloze straatvoetballers werkten zich zaterdag in het zweet op het Schouwburgplein. Ze deden mee aan de voorronde van de Homeless World Cup.
Het miezert en van de temperatuur word je ook al niet vrolijk. Toch is de sfeer prima. Gezichten ogen vrolijk, de grappen volgen elkaar op en teamgenoten dollen elkaar.
Freestylevoetballer Soufiane Touzani, vandaag belast met het selecteren van spelers, snapt de gemoedelijkheid wel: ,,De spelers krijgen het gevoel dat ze bij een team horen. Samen kunnen ze iets bereiken.’’
Centraal staan de ‘homeless’ uit Nederland, kwetsbare mensen uit de onderkant van de samenleving. Hun levensverhalen, het één nog aangrijpender dan het andere, bindt de spelers. Touzani: ,,Iedereen kan zijn problemen met elkaar delen. Door erover te praten kunnen ze stapjes zetten.’’
Selectiecriteria
Aan Touzani de taak om spelers te scouten voor het nationale team dat meedoet aan de Homeless World Cup, een internationaal straatvoetbaltoernooi voor kansarmen dat komende september in Amsterdam worden gehouden. Wat zijn de selectiecriteria? Touzani: ,,Enerzijds moet iemand goed kunnen voetballen, maar anderzijds vind ik het belangrijk dat degene nog een duidelijke maatschappelijke stap nodig heeft.’’
De Rotterdamse Muhutika Labage (25) is zo iemand. Ze vertelt hoe ze er op haar achttiende alleen voor kwam te staan en niet meer thuis kon wonen. ,,Het fundament van mijn leven verdween en ik verloor het vertrouwen in de mensheid.’’ Labage speelt mee om weer op anderen te leren bouwen.
Utrechter Jasper Lamboo (40) kickte vijf jaar geleden af van heroïne, waarna hij via de nazorg in contact kwam met een lokale sportorganisatie voor kwetsbaren. Daar leerde hij één belangrijke les: ,,Het is veel leuker om mensen te zien groeien in plaats van ze naar de klote te zien gaan.’’
Lamboo is vandaag coach en keeper. Hij wil ‘samen iets moois neerzetten’. ,,Ik vraag me af waarom ik mezelf twintig jaar lang heb onthouden om dit te doen. Ik sta dan wel in een doel, maar ik héb er nu tenminste ook weer een.’’
Tekst: Eric Oosterom