ZEIST, 14 mei 2014 – “Kunnen we daar niet voetballen met een dicht dak?” Een doorweekte speler gebaart naar het Ajax stadion honderd meter verderop. “Geen denken aan”, lacht wethouder Eric van der Burg. “Dit is straatvoetbal.”
Hij voegt de daad bij het woord en schiet een penalty op het doel van de Amsterdamse keeper. Maar hij mist opnieuw. “Dat is het lot van een politicus,” voegt hij eraan toe. “Net zo lang schieten dat je een keer raak schiet.”
“Laat mij het maar voor je doen.” Leger des Heils directeur, Henk Dijkstra, pakt de bal en schiet beide penalty’s moeiteloos in. “Zo doe je dat.” Hij slaat Eric van der Burg en mede penalty nemer HVO-Querido directeur, Paul Asberg, op de schouders. “Geen smoesjes, gewoon raak schieten.”
De sfeer is ondanks de nimmer aflatende regen opperbest. En dat blijft de hele dag zo. Er valt geen onvertogen woord bij Dutch Street Cup Amsterdam. Ook de muzikale omlijst door de HVO-Querido band is vlekkeloos. Het hele toernooi van 11.00u tot 16.00u spelen ze de sterren van de hemel. “Wat een vrolijke muziek”, zegt een onder een paraplu schuilgaande toeschouwer. “Hebben we ook wel nodig met dit weer.” Ook de spelers hebben het naar hun zin. De regen doet hen niets. Er wordt met inzet en passie gespeeld, en op een paar glijpartijen na verloopt het toernooi probleemloos. Een waar feest is de comeback van de meest fanatieke fan die de Dutch Street Cup kent. Lelystad coach Tanja is na een moederschapsverlof weer in volle hevigheid aanwezig. Ze vuurt de Lelystad teams als van ouds aan en schreeuwt zich de longen uit het lijf. Het lijkt alsof ze helemaal niet is weg geweest. Tussen de bedrijven door laat ze ook nog een selfie van haar pasgeboren baby zien. “Mooi hé”, zegt ze vol trots.” Voortaan komen we met z’n tweeën naar de toernooien.”
Ook de inwendige mens wordt prima verzorgd. In de 50/50 tent wordt de hele dag eten en drinken geserveerd en als klap op de vuurpijl gaan medewerkers met dienbladen rond met allerhande hapjes. “Niet goed voor de lijn”, lacht een speelster van Zuidoost als ze een paar zoetigheden neemt. “Maar ik kan er niet afblijven.”
Ondanks het barre weer zijn er de hele dag toch nog toeschouwers. Vooral de verrichtingen van de Amsterdamse teams worden gevolgd. “Zitten een paar rasvoetballers bij”, zegt een in Ajax shirt gehulde man. “Had ik niet gedacht.” Hij realiseert het zich niet. Maar hij geeft Dutch Street Cup een groot compliment. Vooroordelen onderuit halen is een van de doelstellingen; we worden op onze wenken bediend.
Pas bij de finales rond 16.00u breekt de zon door. “Dat is voor ons”, zegt een speelster van Leeuwarden als ze het opneemt tegen dames Zuidoost. Maar haar verzoeking aan de weergoden mag niet baten. Zuidoost pakt de eerste plaats. De herenfinale tussen Lelystad 2 en Leeuwarden 1 is een unicum. Voor het eerst zit Amsterdam niet bij de laatste twee. “We leren die Mokummers een lesje op eigen honk”, sneert een Lelystad speler. “En dat ook nog onder de rook van het Ajax stadion.” De finale is straatvoetbal ten top. Er wordt op het scherp van de schede gespeeld en de teams geven elkaar geen duimbreed toe. Uiteindelijk wint Leeuwarden 1. Als beide teams daarna gezamenlijk op de foto gaan is de cirkel rond. Sportiviteit en respect, daar gaat het om. Er zijn bij de Dutch Street Cup geen verliezers. Alleen maar winnaars.
