STRAATNIEUWS, 14 augustus – Voetballen voor het Nederlandse voetbalteam. Een droom die voor velen een droom blijft. Maar niet voor de Utrechtse halfzusjes Roxeanne (21) en Patricia (29). Zij maken deel uit van het Nederlandse vrouwenteam dat van 12 tot en met 19 september meedoet aan het WK voor dak- en thuislozen in Amsterdam.
Muziek knalt uit de speakers. De ongeveer tweehonderd aanwezigen klappen enthousiast. ‘Daar komen de dames!’, roept Arne de Groote door de microfoon. Hij is de directeur van Stichting Life Goals, één van de organisatoren van het WK. Gehuld in oranje tenue komen de dames naar voren. Ze stralen, allemaal even trots en blij om daar te mogen staan. ‘Daar’ is een zaaltje in de Amsterdam ArenA, ongeveer een uur voor er wordt afgetrapt bij het duel om de Johan Cruijff schaal tussen PSV en FC Groningen. De loting voor het WK zal plaatsvinden. Maar eerst worden de Nederlandse teams voorgesteld. Wat Patricia, doelvrouw, vindt van bondscoach René van Rijswijk (oud-prof van onder meer SC Cambuur en NEC), vraagt De Groote haar. ‘Hij kwam bij het eerste trainingskamp meteen te laat’, zegt ze direct. Hart op de tong. Daarna volgt een lach. En dan nóg een applaus voor het achttal.
Dan is het de beurt aan de heren. Ook zij glunderen. ‘Het is beestachtig mooi dat ik bij de selectie zit’, geeft de 40-jarige Utrechtse doelman Jasper aan. Een beer van een kerel. Met zijn blonde krullen heeft hij iets weg van Jean-Marie Pfaff, Belgisch topkeeper van weleer. Ook teamgenoot Mehdi kan er niet over uit dat hij het Nederlands team mag vertegenwoordigen. Nadat de uit Iran afkomstige inwoner van Apeldoorn het nieuws hoorde, belde hij direct zijn vader. ‘Hij was zo blij. Hij zei dat hij een week lang voor mij zou gaan dansen’, zegt Mehdi.
Balverliefd en mensenschuw
Even verderop zitten Patricia en Roxeanne na te genieten van hun opkomst. ‘Het was erg bijzonder om daar te mogen staan’, glundert Roxeanne. ‘Het was zeker bijzonder’, vult Patricia aan. ‘Maar eng was het niet. Utrechtse nuchterheid hè.’ Daar, in de Domstad, groeiden beide zusjes op. Dezelfde moeder, maar andere vader, en gezamenlijk woonden ze niet. Toch zagen ze elkaar regelmatig en deelden beiden al snel de passie voor het voetbalspel. Op haar vijfde werd Roxeanne, die opgroeide in Overvecht, al lid van voetbalclub HMS. Ze werd verliefd op de bal. Soms zelfs iets té; naast haar goede voetbalkwaliteiten stond ze bekend als iemand die niet snel de bal overspeelde. Samenspelen met haar zus deed ze niet. Patricia had haar nest aan de andere kant van de stad en begon rond haar negende te spelen bij RUC in Lunetten.
Al snel belandde ze in het doel. Later gaat het minder met ze. Echt dakloos werden de zussen allebei niet. Wel kwamen ze in contact met maatschappelijke begeleiders. Patricia had moeite met het vinden van een baan en structuur, Roxeanne kreeg woonbegeleiding. Ze vond het moeilijk om met mensen om te gaan. ‘Ik was altijd erg op mezelf, mensenschuw,’ zegt ze. Inmiddels woont ze weer thuis. Het verleden krijgt steeds meer een plekje.
Loting
Veel over het verleden willen ze niet kwijt. Dat doet nu ook even niet ter zake. Nu zijn de dames internationals van oranje. Nog even en het toernooi kan van start. Op 12 september trappen de dames af met een wedstrijd tegen Argentinië. Daarna staan onder andere ontmoetingen met Wales, Zweden en Hongarije op het programma. Dat wordt duidelijk tijdens de loting. ‘We moeten 64 teams loten, dus dat kan best eens 3,5 uur gaan duren’, zegt De Groote. Gelukkig valt het mee. Op een professionele manier worden de diverse balletjes in een blaasmachine gedaan. Een voor een worden de balletjes met daarop de naam van een land tevoorschijn getoverd.
‘DOOR TE VOETBALLEN KAN IK DE DINGEN EEN BEETJE VERGETEN’
Het verleden vergeten
Natuurlijk willen de teams wedstrijden winnen. Maar naast het sportieve element, is de hoop vooral dat het voetbal de deelnemers weer wat richting en houvast geeft. Zelfvertrouwen en beseffen dat je er ook toe doet. Roxeanne verwacht dat het toernooi haar dat ook zal brengen. ‘Door te voetballen kan ik de dingen die in het verleden zijn gebeurd, een beetje vergeten. Voetbal maakt me vrolijk. Daarnaast verander ik erdoor. Ik ben van een best wel egoïstische naar een veel socialere speelster gegroeid.’ Dat is Patricia ook opgevallen. ‘Ze speelt veel meer samen dan voorheen. Daarnaast is ze balvast, behulpzaam en corrigerend naar anderen.’
Via het maatschappelijke werkveld kwam Roxeanne in aanraking met het straatvoetbal in Utrecht. ‘Een jaar of vier terug kreeg ik de vraag of ik wilde meedoen aan de Dutch Street Cup (voetbalcompetitie voor mensen uit de maatschappelijke opvang, HV). Ik twijfelde, maar besloot toch naar een selectiewedstrijd te gaan. Helaas kon ik de locatie eerst niet goed vinden en kwam een half uur te laat. Gelukkig mocht ik nog meedoen. Al snel waren de trainers onder de indruk van mijn kwaliteiten.’ Dit voorjaar vonden er ook weer wedstrijden om de Dutch Street Cup plaats. Scouts en bondscoach Van Rijswijk bezochten menig wedstrijd om zo een selectie samen te stellen. Al snel werd duidelijk dat Roxeanne een meerwaarde kan zijn. Tijdens het toernooi is zij de spits en is ze van plan het Nederlands team doelpunten te schenken. Ook buiten het veld heeft ze mooie plannen voor de toekomst. ‘Ik hoop binnenkort zelfstandig te wonen. Ook zou ik graag een opleiding volgen tot het worden van sportcoach.’ Maar eerst dus het WK.
Gaan voor de winst
Patricia belandde op een soort gelijke manier in de selectie. Ook zij werd enkele jaren geleden gewezen op het bestaan van de Dutch Street Cup, meldde zich aan en haalde het Utrechtse team. Nu wacht dus het WK, waar Patricia streeft naar het hoogste. ‘Ik wil winnen’, zegt ze stellig. ‘Ik denk dat we in een poule zitten met mindere tegenstanders. Het is belangrijk dat we als team spelen. Doen we dat, dan geloof ik echt dat we een kans maken om het toernooi te winnen.’ Volgens Roxeanne moet haar zus dan wel scherp blijven. ‘Ze is erg goed bij hoge ballen, maar ze heeft nog al eens moeite met schuivers in de hoek. De simpele tikkies vindt ze het moeilijkst. Daar moet ze echt goed op letten dus.’
‘IK WAS ALTIJD ERG OP MEZELF, MENSENSCHUW’
Dan wijst Roxeanne naar haar horloge. ‘We moeten gaan’, zegt ze terwijl ze opstaat. Patricia volgt. Het is vijf voor zes, het duel om de Johan Cruijf schaal staat op het punt te beginnen. De Nederlandse teams hebben ereplaatsen, vlakbij het veld. In de rust mogen ze een ronde over het veld lopen en worden ze voorgesteld aan het grote publiek. Dat willen ze niet missen. Kunnen ze er vast een beetje aan wennen om international te zijn. Maar voor het toernooi echt begint, gaan zowel de heren als de dames nog tweemaal op trainingsweekend. Daar kunnen de spelpatronen er nog wat beter in worden geslepen en de puntjes op de i worden gezet. In de volgende editie van Straatnieuws leest u hoe de dames daar worden klaargestoomd.
Tekst: Hugo Verkley
Beeld: Lennaert Ruinen
Link
http://www.straatnieuws.nl/