Profiel Brent Brouwer: Keeper met een doel

SANTIAGO, 26 oktober – We zitten in de schaduw van een imposant standbeeld op Plaza de la Ciudadania: letterlijk het ‘plein van de burgers’. We kijken uit op het paleis van de regering, onder een gigantische Chileense vlag. “Steeds als ik die vlag zie, dringt het tot me door”, zegt Brent Brouwer (18). “Ik ben echt in Chili.”

Iemand die zijn paspoort doorbladert, zou door de stempels kunnen concluderen dat Brent gewoon een reislustige tiener is. Twee maanden geleden was hij nog in Thailand en nu staat hij in Santiago. Maar op de trappen van het standbeeld vertelt hij me een ander verhaal. Zijn verblijfplaats in dit populaire backpackersoord was geen jongerenhostel, maar een afkickkliniek. Hij verbleef er drie maanden, om na jarenlang intensief drugsgebruik zijn verslaving te overwinnen.

“Welke dag is het vandaag?”, vraagt hij me, terwijl hij uitkijkt over het plein. Als ik hem de datum vertel, hoeft hij geen seconde na te denken: “Ik ben vandaag 5 maanden en 11 dagen clean.”

Als iemand hem begin dit jaar had verteld dat hij zou stoppen met drugs en drank, had hij het niet geloofd. Hij begon op zijn dertiende jaar met blowen. “Ik wilde erbij horen”, blikt hij terug. “Ik werd in de eerste klas heel erg gepest en ik ben ook afgeperst. Door blowen schakelde ik mijn gevoelens uit.”

“In het begin blowde ik af en toe, maar op het laatst deed ik niets anders meer. Ik woonde eerst bij mijn moeder in Zaandam en later bij mijn vader in Groenekan. Op mijn werk werd ik ontslagen, dus ik zat de hele dag thuis. Ik blowde ook gewoon op mijn kamer, met het raam open. Tegen mijn ouders loog ik. Ze vermoedden het wel, maar wilden het niet weten.”

In de laatste maanden begon hij ook harddrugs te nemen. “Ik heb twee keer coke gebruikt en zes keer pillen. Het was mijn zus die uiteindelijk tot me doordrong. Ze had al vaker tegen me gepraat, maar nog nooit zo. Ik wist dat ik mezelf aan het verliezen was. Eindelijk gaf ik toe dat ik hulp nodig had.” De situatie was thuis inmiddels zo uit de hand gelopen dat Brent’s moeder hem diverse keren voor de keuze stelde: of je stopt, of je pakt je spullen maar en gaat onder de brug slapen. Brent: “Dat zei ze letterlijk. Ik loog tegen iedereen. Ik stal van mijn vader, omdat ik wist dat hij me nooit zou laten vallen. Maar door de drugs had ik geen gevoel meer. Ik gaf nergens om.”

Op het moment dat Brent aangaf dat hij wilde afkicken, klopte zijn familie direct bij hulpinstanties aan. Maar Jellinek had een wachtlijst van drie weken. Brent luidde de noodklok: “Ik wist dat ik drie weken niet zou halen.” Via de familie van zijn zwager hoorde hij van een privékliniek in Thailand, waar hij twee maanden kon worden opgenomen. “Ik wist: naar Thailand kan ik geen drugs meenemen en vanaf daar kan ik moeilijk naar huis fietsen.”

Woensdag belde zijn familie de kliniek, donderdag was zijn ticket geboekt en zondag zat hij in het vliegtuig. Als hij eerlijk is, had hij toen nog niet het inzicht dat zijn verslaving zijn leven beheerste. “Ik dacht: voor mijn ouders ga ik daar twee maanden heen en daarna ga ik gewoon weer recreationeel gebruiken. Twee dagen voordat ik vertrok, heb ik nog 5 gram genomen.”

Begrip
Pas in Thailand kwam het besef. Bij aankomst zag hij een magere 33-jarige man bij de ingang va de kliniek, met volledig ingevallen gezicht. “Ik schrok enorm. Eerst dacht ik: hier hoor ik niet. Maar door de therapie leerde ik inzien dat ik evengoed verslaafd was.” Brent leerde mensen kennen in vergelijkbare omstandigheden. “Er waren daar nog een jongen en een meisje met dezelfde problemen. Voor mensen die niet verslaafd zijn, is het heel moeilijk te begrijpen. Eindelijk was ik met mensen die snapten hoe ik me voelde.”

Brent volgde een intensief traject, waarin zijn dagen bestonden uit meditatie, groepstherapie, sporten, yoga en individuele therapie. Na afloop van het programma besloot Brent om een extra maand te blijven. Hij woonde zelfstandig, maar kon terugvallen op de support van de kliniek. Toen hij in augustus terugkeerde hij terug naar Nederland, besloot hij dat het radicaal anders moest.

Al snel begon Brent zich te focussen op het voetballen. Als kind was hij altijd al keeper en via het straatvoetbal hervond hij zijn passie. Aanvankelijk speelde hij voor Zaandam, maar een team uit Amsterdam had hem eerder al eens gevraagd om met hen mee te spelen in de Dutch Street Cup. Twee weken voor vertrek naar Chili moest de keeper van Amsterdam Zuidoost afhaken. De coaches herinnerden zich Brent en vroegen of hij als invaller meewilde. “Eerst wist ik het niet zeker”, blikt hij terug. “Bijna het hele team komt uit Suriname en ik wist niet of ze mij er wel bij wilden hebben. Maar de spelers wilden graag dat ik met ze meeging. Ik kon het bijna niet geloven.”

Met minimale voorbereidingstijd moest Brent zich fysiek en mentaal klaarmaken voor Chili. Op Schiphol zwaaide zijn moeder hem uit en de support is ook op afstand onverminderd groot. Zijn hele familie volgt de wedstrijden vanuit Nederland via de livestream en sturen berichten via Whatsapp om te horen hoe het gaat. Tijdens de penalty shootout tegen Bulgarije liet hij zien hoe ver hij het in de laatste vijf maanden heeft geschopt: zijn reactie- en concentratievermogen waren zo verbeterd dat hij de een na de andere bal uit het doel hield, inclusief de winnende penalty. Het publiek op de tribunes en achter de computer schreeuwden zich de longen uit het lijf.

Het ‘cleane’ leven heeft nog wel zijn moeilijke momenten voor Brent, maar hij vecht keihard om een terugval te voorkomen. “Als ik nu aan wiet denk, dan denk ik aan wat de drugs met me doen. Met wiet ben ik schijnheilig en wantrouwig en zo wil ik nooit meer worden. Nu ik hier speel met de jongens, heb ik de oude Brent teruggevonden. Door het blowen was ik al jaren mezelf niet meer. Ik had geen gevoel. Nu komt alles terug: het zelfvertrouwen, de spanning, de zenuwen, de ups en downs en het genieten. Ik leef weer.”

Bijdragen
De reis naar Chili en deelname aan het toernooi hebben Brent’s zelfvertrouwen het laatste duwtje in de goede richting gegeven. “Vroeger interesseerde het me niet wat ik deed. Nu zie ik de toekomst weer voor me. Als ik terugben, begin ik een nieuwe baan. Volgend jaar hoop ik een opleiding tot pedagogisch medewerker te gaan doen. Mijn broer is jongerenwerker en van hem heb ik veel geleerd. Ik weet wat die jongens doormaken. Hopelijk kan ik door mijn ervaringen iets bijdragen.”

De bloedhete speeldag in Chili loopt teneinde. We staan op en lopen over het voetbalterrein, op zoek naar een mooie fotolocatie. Brent lacht, en terwijl we ons gesprek vervolgen, laat hij me met zijn Zaanse nuchterheid een stukje van de echte Brent zien. “Mijn moeder zei vroeger altijd al dat ik in de zorg zou belanden. Ik antwoordde dan: ‘Ik ga toch geen oude mensen hun billen wassen?’ Nu denk ik: het is veel meer dan dat. Je kan wel automonteur worden, maar dan maak je auto’s. Ik help liever mensen.”

Verslag: Danielle Batist