“Mijn ouders noemden me gehandicapt en autistisch, omdat ik altijd naar de grond keek als ik met iemand sprak. Nadat ik twee jaar als zendeling werkte voor mijn geloof, werd dit veel minder. Ik sprak en hielp veel mensen”. Nik vertelt openhartig over de hobbels en bergen die hij moest beklimmen in zijn leven. “Mijn ouders werden uit hun huis gezet en ik hoorde later dat er een flinke schuld openstond. Die ben ik nu aan het aflossen.”
Dat zijn leven allesbehalve doorsnee is, betekent niet dat hij bitter en teleurgesteld is. Zijn ouders beledigden en misbruikten hem, maar zijn liefde zal nooit verdwijnen. “Ik houd echt van mijn ouders en ik ben niet boos. Ik geloof in liefde en positief zijn”. Nik voelt zich verbonden met zijn teamgenoten en tegenstanders op de Dutch Street Cup. “Iedereen heeft hier wel wat meegemaakt. Verslavingen, dakloos zijn, misbruik en ga zo maar door. Maar ik heb wel een heel lang lijstje, haha”. Een ding is duidelijk: leed lijkt op hem geen vat te krijgen.
Het is bewonderenswaardig om ondanks teleurstellingen zo positief in het leven te staan. Zelfs Emile Ratelband zou van deze jongeman nog een lesje kunnen leren. “Een gevlochten touw krijg je niet uit elkaar, maar een enkel touw krijg je makkelijk kapot. Wij zijn als team, en als alle voetballers, een gevlochten touw. Samen zijn we sterk en kunnen we heel veel hebben. Help je elkaar, dan kun je eigenlijk nooit kapot gaan.”
Na omzwervingen via zijn (stief)ouders en tante komt hij uiteindelijk terecht bij de kerk. “Mijn ouders gaven mij de schuld van al hun problemen en mijn tante kon niet met mij omgaan. Officieel was ik niet dakloos, maar zo voelde ik me wel. Ik sliep liever drie of vier nachten per week buiten, dan bij haar in een huis. Daarna heb ik twee jaar als zendeling voor mijn geloof gewerkt. Ineens had ik helemaal niets meer. Gelukkig kon ik via iemand van de kerk aan een kamertje komen. Ik woon nu bij een gezin, waarvan ik de naam niet wil noemen. Ik ben deze mensen eeuwig dankbaar, maar toch is dit een stap naar zelfstandigheid. Ik wil hier niet voor altijd blijven, maar een plekje voor mezelf vinden.”
Dat de liefde voor het voetbal diep zit bij Nik, bleek toen hij de avond voor de Dutch Street Cup op de fiets stapte na een lange werkdag. Waarheen? “Ik had beloofd om te helpen met het opbouwen hier bij de Dutch Street Cup. Dus ben ik direct op de fiets gesprongen om hierheen te rijden”. Aan het einde van de dag kreeg de keeper van team Flevoland daarvoor de prijs voor ‘Speler van het toernooi’. Ook in het leven is Nik tevreden over de weg waarop hij zich bevindt. “Ik heb net mijn contract verlengd bij de Albert Heijn. Ik verdien niet veel, maar ik ben wel een stap verder. Naar uiteindelijk een plekje voor mezelf.”
